Dag 20: van San Francisco naar Amsterdam

Om 07:00 ging de wekker en sprongen we uit bed om ons klaar te maken voor ons laatste ontbijt in Amerika. Het hotel had een gratis 'Complimentary Departure Snack' op het programma staan maar dat stelde niet veel voor. Wat croissantjes, een muffin en koffie/thee. Daar moesten we het mee doen. Maar het plan was om op het vliegveld ook nog maar wat te eten, dus dat kwam wel goed.

Aangezien we gisteren de boel al hadden verzameld besloten we zo rond 09:30 maar naar het vliegveld te gaan. We moesten onze huurauto ook nog inleveren en wisten niet hoe druk dat daar was.

Het ritje naar het vliegveld duurde maar 10 minuten. Het hotel lag direct naast het vliegveld wat je gisteravond wel kon merken door het geluid van de opstijgende vliegtuigen. In het navigatiesysteem het adres van de afleverplek van de huurauto ingevuld (ook op het vliegveld) en daar rechtstreeks heen gereden. Het afleveren zelf stelde niets voor: er was een parkeergarage van 4 verdiepingen waar een stuk of 8 autoverhuurbedrijven hun auto's lieten inleveren. Wij moesten op de 4e verdieping zijn en konden de auto achter een rij andere auto's neerzetten. Een medewerker van het verhuurbedrijf scande de barcode voorop de autoruit en klaar was het. De koffers en de rugzak uit de auto gehaald en op weg naar de vetrekhal.

Rondom het vliegveld van San Francisco loopt een soort metrolijn die o.a. bij de parkeergarage van de autoverhuurbedrijven langs komt. We konden zo in de metro stappen en naar de 'Internationale Gateway' gaan. De incheckbalie van de KLM zou om 10:00 open gaan en het was inmiddels al 09:45, dus we hoefden niet lang te wachten. Na het inchecken maar direct door de douane gegaan. Schoenen uit, riem af, de rugzak in een bak leggen, de laptop in een aparte bak, telefoons ook in een bak en door de bodyscan heen. Ronnie werd nog even apart genomen en een douane medewerker nam een monster van zijn handen om deze chemisch te analyseren. Hij had geen coke aan zijn handen en mocht dus doorlopen.

Na de douane kom je in een gebied waar wat winkeltjes waren. Daniel wilde nog naar een bepaalde winkel in 'Terminal 3' maar daar konden we nu niet meer komen of we moesten opnieuw door de douane heen. Dat hebben we dan ook maar niet gedaan. Achterin de vertrekhal was een café gevestigd waar je een mooi uitzicht had op het vliegveld. Daar hebben we dan een tijdje gezeten.

Om 13:10 was het boarding time. Nog snel even de laatste dollars uitgegeven en wat tijdschriften gekocht en op weg naar 'Gate A8'. Daar stonden al veel mensen te wachten. Aangezien we onze plaatsen al voor de vakantie hadden vastgelegd en we voor in het vliegtuig zitten, mochten we er pas op het laatst in.

Het vliegtuig zat behoorlijk vol. Wij zaten op een rijtje van 3 stoelen: Daniel bij het raam en ik ernaast. Het zou mooi zijn als de andere stoel leeg zou blijven. Dat hadden we op de heenreis ook al. Om 14:00 plaatselijke tijd stegen we op. De stoel was nog steeds leeg dus dat was wel mooi. We waren net goed en wel in de lucht toen er een soort Chinese, geblondeerde Madonna langs kwam en zei dat er een vergissing was gemaakt en dat ze op onze vrije stoel moest zitten. Jammer. Achteraf gezien was het toch wel lekker, want het kan vrij koud zijn in het vliegtuig. Je voelt een constante koude wind om je heen. De Chinese dame blokte mooi die koude wind zodat ik daar geen last van had. Ze had het zelf in ieder geval behoorlijk koud, want de truien werden aangetrokken en de dekens over haar heen getrokken.

Daniel heeft wat TV-series bekeken, en ik heb een hele tijd muziek op mijn iPhone geluisterd. Uiteindelijk is het 9,5 uur vliegen, een uur minder dan tijdens de heenreis. Je moet je verstand maar gewoon op nul zetten, want anders kun je wel gek worden op zo'n rit. Je hebt ook niet veel beenruimte en het is gewoon krap. Ja, dat krijg je met die goedkope stoelen.

Om 09:20 plaatselijke tijd in Amsterdam geland. Nog even op de koffers gewacht waarna we door de poort heen konden om de familie te begroeten. Daniel en ik hadden besloten om onze petten die we in Amerika gekocht hadden maar op te doen. Vera en Dana stonden klaar met een spandoek om ons welkom te heten en Elina, Myrna, Pa en Ma waren er ook. We waren blij om elkaar weer te zien.

Na wat gedronken te hebben op het panorama terras op weg naar de auto. Het was nog even een zoektocht waar deze ook al weer stond, maar uiteindelijk gevonden en op weg naar Emmeloord. Om 12:30 weer thuis.

Zo dat was het einde van het verslag van de roadtrip die Daniel en Ronnie in de westkust van Amerika gemaakt hebben. Er volgt nog één extra verslag waarin we onze ervaringen en opmerkingen uit de doeken doen.