Dag 9: van Palm Springs naar Scottsdale

De langste reisdag tot nu toe, we zouden uiteindelijk 315 mijl rijden (505 km). De eerste 250 mijl waren eigenlijk erg saai.Lange rechte wegen (sommige wel 25 km zonder ook maar één bocht), maken het rijden vermoeiend. Onderweg nog twee keer gestopt om even de benen te strekken. We kwamen toen ook nog de Amerikaanse Jostiband tegen. Op het einde van de rit kwam Phoenix in zicht met daarachter haar dochterstad Scottsdale.

Nadat we zo rond 14:15 gearriveerd waren, in onze hotelkamer waren getrokken en snel een broodje te hebben gegeten, zijn we op weg gegaan naar Taliesin (spreek uit: tellie essin) West. Deze plek is het winterverblijf van de beroemde Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright. Met het geld dat hij verdient had met het ontwerpen en bouwen van misschien wel het beroemdste Amerikaanse huis 'Falling Water' heeft hij in de heuvels bij Scottsdale een buitenverblijf ontworpen. Aangezien het precies in de tijd van de Amerikaanse depressie was (de jaren 30 van de vorige eeuw) en hij geen nieuwe opdrachten kreeg, besloot hij om een architecten school te starten (een ideetje van zijn derde vrouw). Studenten konden voor 600 dollar per jaar (incl. kost en inwoning) les krijgen van de grootmeester zelf. Omdat het in die tijd niet gebruikelijk was om met machines het landschap te bewerken, heeft hij samen met zijn studenten dit buitenverblijf gebouwd. Eén van de eisen die aan een student gesteld werd, was dat je minimaal 3 tot 4 uur 'gratis' arbeid moest verrichten. Nu bestaat deze 'School of Architecture' nog steeds en kunnen zo'n 25 studenten voor 30.000 dollar per jaar een universitaire opleiding tot architect krijgen.

Aangezien we net voor 15:30 gearriveerd waren en er alleen om 16:00 nog een rondleiding was, waren we dus net op tijd. Je kunt merken dat we in het voorseizoen in Amerika zijn want erg druk was het niet bij de rondleiding. Inclusief onszelf waren we met z'n vieren. We werden rondgeleid door mevr. Weiss die waarschijnlijk de eerste wereldoorlog nog wel meegemaakt heeft. Omdat we maar met z'n vieren waren, kwamen we op plaatsen waar een grotere groep niet zo snel toegang toe heeft. We zijn bijvoorbeeld in de slaapkamers van Frank en zijn vrouw geweest, de woonkamer en de ruimte waar hij zijn gasten vermaakte. In de binnenverblijven werd nadrukkelijk verteld dat er niet gefotografeerd mocht worden ('legal rights').

De tour duurde uiteindelijk anderhalf uur (geen tip gegeven), waarna we naar onze favoriete supermarkt reden waarvan we vantevoren het adres al hadden genoteerd: Walmart. We waren van plan om weer een magetron maaltijd te kopen maar toen we de winkel binnenkwamen en even naar rechts keken zagen het restaurant met de gouden boogjes. We keken elkaar eens aan en maakten sloegen rechtsaf zonder iets tegen elkaar te zeggen. Na de Big Macs even uitbuiken en een winkelwagentje gepakt om de winkel eens te verkennen. Deze goud geoutilleerde winkel voorziet in alle wensen die de mens maar kan bedenken. Zo hebben wij daar 2 bladen en 2 snickers gekocht. Ons oog viel ook nog op een aantrekkelijke aanbieding! Een broodrooster van welgeteld 7 dollar en 84 centen (6,50 euro). Er gaat nu geen dag meer voorbij dat we 's ochtend toast als ontbijt eten. Het plan is om de rooster voor 5 euro op Marktplaats te zetten.

Je zult straks zien dat we in alle hotels gratis ontbijt hebben (zoals vandaag en morgenvroeg). Morgen gaan we op weg naar de Grand Canyon. Als de broodrooster het niet doet gaat hij zo 'toedeledokie' de Canyon in.